Welkom op mijn blog over mijn chronische hyperventilatie
Hoi, ik ben Frances Dekker, afgelopen week gediagnosticeerd met chronische hyperventilatie. Nou is dit niet mijn identiteit maar het heeft mijn identiteit wel behoorlijk beinvloed de afgelopen jaren en nog steeds. Ik heb gelezen dat ongeveer 15% van de Nederlanders dit heeft, waarom had ik er dan nog nooit van gehoord? In deze blog beschrijf ik in eerste instantie hoe ik erachter kwam, en zal ik de weg gaan beschrijven die ik vanaf nu in ga op weg naar genezing.
Al jaren ben ik niet fit, heb allerlei vage klachten waaronder vooral moe, moe, moe en heel veel hoofdpijn, naast mijn migraine. Het laatste jaar kwamen daar duizelingen, krampen, kaakklemmen, tintelingen door mijn hele lijf, altijd zuchten, droge ogen, misselijk, overprikkeling, altijd koud, oorsuizingen, nekpijn, slappe benen en uiteraard ook mentale klachten bij. Hierdoor kwam ik thuis te zitten. In rust ging het best aardig, maar zodra ik inspanning verrichtte, en dit was op het laatst zelfs al de vaatwasser uitruimen, speelden al deze klachten versneld op. Daardoor ging ik inspanning vermijden en werd ik steeds passiever. Ik lag op laatst bijna de hele dag op de bank televisie te kijken. Mijn belastbaarheid ging hard achteruit.
In die tijd heb ik diverse onderzoeken gehad en uit bloedonderzoek bleek dat ik een licht calciumtekort had. Naar de oorzaak werd eigenlijk niet gezocht, ik moest maar wat calcium bij gaan slikken. Maar daardoor werden de klachten niet minder.
De neuroloog waar ik vaker kwam ivm mijn migraine had de vage hoop dat de klachten kwamen door de bijwerkingen van het medicijn dat ik tegen de migraine slikte. Dit was een bloeddrukverlagend middel waardoor mijn bloeddruk erg laag was, soms wel 85 over 60. Ik dacht dat de duizelingen daar weleens vandaan zouden kunnen komen maar daardoor ontstond ook een beetje tunnelvisie.
Ik ben uiteindelijk gestopt met dit middel om te kijken of mijn klachten zouden verdwijnen. Dit was helaas niet het geval, de klachten bleven. De bloeddruk is nog steeds aan de lage kant, maar wel weer wat genormaliseerd. Inmiddels heb ik een nieuw medicijn, en daar slaap ik heerlijk op, dat is een bijkomend voordeel. De migraine werd wel wat minder, maar de andere klachten bleven.
Toch maar weer naar de huisarts en een onderzoek afgedwongen naar de duizelingen.
De duizelingen zijn voor mijn werk het meest beperkend, want ik sta voor mijn werk vaak op een ladder en dan zijn duizelingen te gevaarlijk. Ivm wachtlijsten heb ik 2,5 maanden moeten wachten op deze onderzoeken en in de tussentijd werd het alleen maar slechter.
Maar uiteindelijk werd het wel goed aangepakt. Ik kreeg 5 onderzoeken in de ochtend, waaronder een test op het evenwichtsorgaan, bloeddruk onderzoek, kiep onderzoek, hyperventilatietest en een audiogram. 's Middags zou ik dan direct de uitslag krijgen.
Eigenlijk wilde de huisarts er niet aan, want ze twijfelde of er iets zou uitkomen, maar we konden wel dingen uitsluiten.
Inderdaad wekten de eerste 3 onderzoeken geen bekende symptomen op. Ik was dan ook al redelijk ontmoedigd, want hyperventilatie kon het toch niet zijn? Ik was ervan overtuigd dat ik goed ademde, altijd laag vanuit de buik, altijd door mijn neus. Ik wist hoe ik moest ademen want ik had dat altijd geleerd met zingen en een aanval heb ik nog nooit gehad,
Maar de test hoorde bij het traject, dus ik onderging het. Het betrof een hyperventilatie-provocatietest. Hierin moet je zelf een hyperventilatie-aanval simuleren door 3 minuten heel snel en diep te ademen. Toen ik het masker op kreeg waarmee ze dan het CO2 gehalte meten denk ik, was degene die de test afnam al een beetje in de war. Ik begreep toen nog niet waarom. Maar na de test kreeg ik allerlei klachten die ik direct herkende. Dit was wat ik al zeker een jaar voelde bij inspanning. Toen vertelde ze dat ik eigenlijk bij het begin van de test al hyperventileerde. Ik kon het niet geloven. Ik die altijd zo goed oplette om de adem laag te houden?
En inderdaad 's middags bij de uislag werd de diagnose chronische hyperventilatie vastgesteld. Dat wil bij mij vooral zeggen dat ik te snel adem. Inderdaad zit mijn adem goed laag en ik adem netjes door mijn neus, alleen veel te snel. Ik zit in rust gemiddeld ronde de 20 ademhalingen per minuut. Dit is echt veel te veel, normaal gesproken zit je tussen de 5-9 per minuut. Dit resulteert in teveel zuurstof door de vele inademingen, maar door de vele uitademingen ook veel te weinig CO2 in je bloed. Hierdoor raakt je biochemische balans volledig in de war en onstaan er dus allerlei klachten.
Het googlen bracht een feest der herkenning. En ik zeg feest want dat was het. Ik had eindelijk iets waar ik mee aan de slag kan. Ik herkende ontzettend veel klachten, maar het liet me ook inzien, waarom het zingen de laatste tijd niet zo goed lukte. Het frustreerde me enorm want zingen is mijn passie en dat lukte niet meer zoals ik gewend was. Ik kreeg mijn adem niet onder controle. Ik dacht dat het aan de zenuwen lag, en dat zal ook vast meegespeeld hebben, maar ik snapte nu waarom ik vaak buiten adem was tijdens het zingen en geen ademsteun kon vinden. Mijn lichaam was zo gewend aan veel zuurstof dat het tijdens het zingen hierom ging vragen en ik wel moest ademen.
Hoe nu verder? Ten eerste natuurlijk proberen met een oefentherapeut de adem weer rustig te krijgen, maar ook zoeken naar de oorzaak hoe het is ontstaan en daar handvatten voor zoeken, zodat het er niet weer ongemerkt insluipt.
Wordt vervolgd!