Wat een rare week was de afgelopen week.
Na de diagnose chronische hyperventilatie ben ik me er natuurlijk in gaan verdiepen en wat ik vond was allemaal heel herkenbaar. Tegelijkertijd vind je zoveel verschillende methodes om het te behandelen dat je door de bomen het bos niet meer ziet.
Ik heb een therapeut gevonden, op aanraden van de neuroloog, die het op veel manieren gaat aanpakken. Uiteraard hoort het ademhalen daar bij en dat doet ze op een hele natuurlijke manier. Ze heeft me een aantal bewegingsoefeningen gegeven waarbij ik mijn adem automatisch aanpas aan de beweging. Een fijne benadering. En dit mag ik echt maar maximaal 2 keer per dag doen, want ademhalen is een autonoom proces wat je niet de hele dag kan beïnvloeden.
Maar ik ontkom er toch niet aan dat ik nu eigenlijk de hele dag met m'n ademhaling bezig bent. En daar word ik helemaal gek van. Ten eerste word ik doodmoe om de hele dag te bedenken: adem ik nu te snel? Ga ik weer zitten tellen.
Maar ten tweede merk ik nu ook heel goed als het fout gaat.
Bijvoorbeeld dinsdag. Sinds ik ziek thuis zit doe ik wat vervangend werk op een laptop van de zaak. Dit is meestal 2 uurtjes werk, verdeeld over de dag. Ik heb vaak gevraagd om extra werk, want dat leek ik wel aan te kunnen. Soms kreeg ik wat klusjes die ik dan op een dag kon afronden. Maar afgelopen dinsdag kreeg ik een klus waar ik wel 2 weken over kan doen. En hier ligt direct mijn valkuil. In mijn enthousiasme ging ik lekker aan de gang in het tempo dat het vandaag af moest en ook direct 6 uur achter elkaar.
Daar reageerde mijn lijf niet goed op. 's Avonds werd ik onrustig, beroerd en voelde dat mijn adem aan het razen was, ik geloof wel 30 keer per minuut. Ik kreeg hem niet rustig, ook niet met mijn oefeningen. Ik ben een stuk gaan wandelen, maar door mijn opgejaagde gevoel, veel te snel. Daar werd mijn adem dus ook niet rustiger van.
Kortom ik was echt aan het hyperventileren en voor het eerst heel bewust!
Wat een verschrikkelijke ervaring was dat.
Op zich wist ik natuurlijk wat het is en dat het geen kwaad kan, maar je kan op zo'n moment echt gaan denken dat je het aan je hart hebt.
Ik kreeg het echter niet onder controle. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik maar naar bed gegaan ben. De pilletjes die ik elke dag slik tegen migraine-aanvallen hebben als bijwerking sufheid en daar slaap ik goed op, dus daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt die dag. Ik heb gelukkig goed geslapen en werd 's ochtends redelijk rustig wakker.
De waarschuwing heb ik wel ter harte genomen en ik ben die dag veel bewuster gaan werken aan de klus. Ik heb, zodra ik voelde dat de ademfrequentie toenam, pauzes ingebouwd. Zo ben ik lopend boodschappen gaan doen, maar ook even gaan zingen. Want dat is fijn, zingen is goede therapie. Niet alleen de ademhaling wordt er rustiger van, maar ook mentaal doet het heel veel en laat zingen nou datgene zijn wat ik het liefste doe.
Het frustreert me enorm dat het niet meer vanzelf gaat en ik er ontzettend hard voor moet werken, maar weet nu hoe dat komt en heb de overtuiging dat dat ook wel weer goed komt.
Vrijdag ging het echter weer mis. Er was een dag op het werk gepland, eerst een vergaderdag en daarna de kerstborrel. Aangezien ik wel verbinding met het werk wil houden, ging ik dus vol goede moed naar Breda. Het ging eigenlijk best goed, tot een uur of half 3. Daarna ging het bergafwaarts en om half 4 moest ik echt weg. Ik moest ook nog meer dan een uur rijden, dus dan maar geen kerstborrel. En ja hoor, 's avonds kreeg ik hetzelfde als dinsdag.
Donderdag had ik met mijn therapeut besproken wat ik dan het beste kan doen en die zei dat ik dinsdag eigenlijk het goede had gedaan. Ik kan proberen een stukje te gaan wandelen en als het niet lukt om te kalmeren dan maar gewoon het lichaam laten razen en naar bed. Dus ja hoor, pilletjes erin en slapen.
Ook het van me af schrijven werkt rustgevend merk ik. Even niet bewust bezig zijn met ademhalen, maar wat therapeutisch schrijfwerk, haha.
Het wordt nog een lange weg, maar ik ga hem met volle moed bewandelen.